Rozdział 1. Ciemność pochłonie...

"Piekło jest już puste.

Wszystkie diabły są na Ziemi"

~Claire~

Odkładam książkę na biurko słysząc znajomy dzwonek telefonu. Patrzę na wyświetlacz i dłuższa chwilę się waham zanim odbieram.

– Haloo? – rzucam przeciągłe powitanie nie mając najmniejszej ochoty rozmawiać z osobnikiem po drugiej stronie.

– Air, nadal jesteś na mnie zła? – słyszę głos Chrisa i zapadam się bardziej w siedzenie. Mrużę oczy i przecieram powieki. Nie chcę odpowiadać. Mam dość Chrisa i jego wiecznych humorków. Czasami zachowuje się jak sześcioletnie dziecko, któremu zabrano zabawkę, a następnym udaje opiekuńczego i kochającego chłopaka.

- Szczerze? – warczę do słuchawki. – Mam cię dość i chciałabym dostać od ciebie urlop. Jesteś jak wrzód na tyłku. Więc łaskawie proszę, abyś nie dzwonił do mnie przez następne 24 godziny, bo jak jeszcze raz usłyszę twój głos to eksploduję. Zrozumiano?

Nie czekając na odpowiedź rozłączam się i rzucam telefonem w róg pokoju. Pieprzyć to, że pewnie potem dostanę ochrzan od matki za zniszczenie kolejnej durnej zabawki. To niech przestanie mi kupować takie drogie rzeczy! Czy ja się o to proszę? Nie, oczywiście, że nie.

Wstaję z fotela i zbiegam po schodach na dół chcąc się jak najszybciej wydostać z domu. Gdy czuję podmuch zimnego powietrza na twarzy moje nerwy nieco się uspakajają. Zamykam drzwi domu na klucz i narzucając kaptur na głowę ruszam ulicą.

Jestem wściekła na matkę, Chrisa i Emi. Na cały ten cholery świat. Proszę bardzo, niech wszyscy próbują mnie ustawiać, ale ja się nie zmienią. Będę zbuntowaną dziewczyną, której nie da się zmusić do bycia szóstkową, wzorową córką ubierająca spódniczki w szkocką kratę i szare koszule z żabotem. Jestem jaka jestem i nie zamierzam się zmieniać. Podobam się sobie, a to jest chyba najważniejsze.

Gdy emocje już nieco opadają dociera do mnie, że nawet nie myślałam dokąd idę, a na dodatek zrobiło się koszmarnie ciemno. Zatrzymuję się w pół kroku i rozglądam dookoła. Po obu stronach mam domy, których nie rozpoznaję. Nazwa ulicy też nie brzmi znajomo.

Rozglądam się nerwowo dookoła, a po plecach przechodzi dreszcz. Mam wrażenie jakby ktoś mnie obserwował. Sięgam do kieszeni, a gdy napotykam pustkę klnę w myślach na Chrisa, który doprowadził do zniszczenia mojej komórki.

Obejmuję się ciasno rękami. Drżę. Wmawiam sobie, że z zimna, ale tak naprawdę to z zimnego strachu.

Kątem oka zauważam ruch po przeciwnej stronie ulicy. Nie zastanawiając się ruszam w kierunku z którego – jak sądzę – przybyłam. Ciągle mam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. To wrażenie pogłębia się jeszcze bardziej, gdy zbliżam się do oświetlonej ulicy.

Może nie jest to specjalnie bohaterskie, ale rzucam się biegiem w stronę światła. Gdy już staję w blasku rzucanym przez lampy uliczne oddycham z ulgą. Kładę ręce na kolanach staram się wyrównać oddech.

Gdy unoszę głowę widzę przed sobą parę czarnych oczu. Krzyczę, ale ten zabieg przerywa mi silny policzek. Tak silny, że zataczam się do tyłu. Następny cios także wymierzony w moją głowę powoduje, że oczy zachodzą mi mgłą, a po chwili odpływam w czarny niebyt.

~Hayley~

Rozciągam się na łóżku. Patrzę w szary sufit z kryształowym żyrandolem. Ręce mnie bolą, a nóg w ogóle nie czuję. Biegałam przez cztery godziny bez przerwy. Powinnam wytrzymać dłużej. Czuję się beznadziejna i wybrakowana. Mama potrafi zrobić wszystko nawet nie dostając przy tym zadyszki. Biegać przez dziesięć godzin, podnosić wielokilogramowe ciężary, wykorzystywać moc przez kilka godzin nawet trochę nie słabnąc. I co najważniejsze zawsze wygląda pięknie i kusząco.

Ja jestem tylko samą skóra i kośćmi. Blada, z brzydkimi wypłowiałymi włosami i zamglonymi brązowymi oczami. Nie ma we mnie nic wyjątkowego. Nikt by mnie nie uznał za córkę samej Lucyfer. Ba, nikt by mnie nie uznał nawet za córę zdrowego człowieka. Co najwyżej narkomana.

Wiem, że nie przeniosłyśmy się na Ziemię z mojego powodu. Lucyfer ma gdzieś czy przeżyję. Zawsze może uwieść kolejnych i spróbować spłodzić silniejsze dziecko. Jestem bezużyteczna i wiem to. W piekle płonę, a na ziemi marznę. Nie ma dla mnie miejsca na tym świecie.

Zamykam oczy i odliczam od dwudziestu w dół. Gdy kończę otwieram oczy i siadam. Skupiam całą swoją energie w jednym punkcie i… Puf. Przede mną mruga mały płomyczek, który zaraz gaśnie.

- Ja pierdole! – krzyczę z bezsilnością.

Mama potrafi wywołać pożar, a ja nawet tego jednego nie mogę…  Jestem kompletnym zerem.

Wzdycham i przyciągam kolana do piersi, obejmuję je ramionami i spoglądam na tarczę zegara zawieszoną na ścianie naprzeciw mojego łóżka. Ze zniesmaczeniem stwierdzam, że jest już po północy.

Lucyfer nadal nie raczy wracać do domu. Wybyła po południu i od tamtej pory nie miałam od niej żadnych wiadomości. Na odchodne rzuciła tylko, że załatwi parę spraw związanych z moją szkoła i swoim interesem.

Tak, wiem jak głupio to brzmi… Wybrakowany demon chodzący do liceum i diabeł prowadzący klub nocny. Nie brzmi zbyt ciekawie. Ale to ona wpadła na ten głupi pomysł. Musi jej naprawdę zależeć na znalezieniu Znacznika skoro aż tak się poświęca…

Słyszę tupot stup na schodach. Zrywam się z łóżka i podbiegam do drzwi, aby powitać Lucyfer. Słowo zamiera mi na ustach, gdy widzę kogoś kogo nigdy nie spodziewałam się tutaj zobaczyć.

Czarne włosy, zaróżowione, pucołowate policzki, niebieskie oczy.

Chłopczyk podchodzi do mnie i chwyta za rękę. Potrząsa nią bezceremonialnie.

- Cześć, jestem Charlie, a ty?

Rumienię się uciekając wzrokiem. Wyrywam rączkę z uścisku czarnowłosego i  odpowiadam:

– Hayley – mówię to tak cicho, że jestem pewna, że Charlie nie usłyszał, ale on tylko szeroko się uśmiecha i mówi:

– Cześć, Hay – zaśmiewa się. – Masz zabawne imię, wiesz?

Rumienię się jeszcze bardziej ze wstydu. Chcę się odwrócić i uciec choć wiem, że córka Lucyfera nie powinna tak robić. To byłaby hańba.

- Ale to dobrze – uzupełnia Charlie. – ja mam na pełne imię Charles co oznacza wojownik. Głupie prawda?

Patrzę na niego uważniej. Jest chudy jak patyk i nie ma praktycznie mięśni. Ale pomimo to nie wygląda tak strasznie jak ja. Jak pole bitwy Ziemi i Piekła.

- Hay, wojowniku – mówię niepewnie po czym oboje wybuchamy przyjemnym śmiechem.

- Charles – mówię jak zahipnotyzowana.

Chłopak uśmiecha się niedbale opierając o ścianę.

- Tęskniłaś?

Hej wszystkim ;)
I jak wam się podobał rozdział? 
Długość pasuje? Za krótki/długi? Według mnie jest w porządku, ale oczywiście z entuzjazmem oczekuję waszych opinii. ;D
Następny rozdział powinien pojawić się za tydzień lub dwa, ale będę się starała jak najszybciej go napisać :)
Pozdrawiam, Elivira Q :*